مثل اشک در باران

چهار پنج روز گذشته فقط نشستم به دیوار نگاه کردم و فکر کردم. واقعا چگونه؟‌ چرا؟ اصلا چرا؟ ولی میدونین چیه؛‌ به نتیجه خاصی نرسیدم. انسان باید برخی چیز‌ها را به دست سرنوشت بسپارد.

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

وقتی بچه بودم بعضی شبا تا دیروقت میموندم تو زیرزمین کتاب میخوندم، صدای آهنگ از پشت بوم همسایه میومد؛ فکر میکردم پسرشون آدم بدیه که نصف شبا میره پشت بوم آهنگ گوش میده. کلا همه نسبت به کارایی که دیروقت انجام میشه بدبینن. من هیچی از اون آدم نمیدونم ولی اگه اونا الان یه بچه داشتن شاید نصف شبا میشنید که از خونه ما صدای آهنگ میاد. چون من دارم تو زیرزمین گریه میکنم.

وقتی بچه بودم بعضی شبا تا دیروقت میموندم تو زیرزمین کتاب میخوندم، صدای آهنگ از پشت بوم همسایه میومد؛ فکر میکردم پسرشون آدم بدیه که نصف شبا میره پشت بوم آهنگ گوش میده. کلا همه نسبت به کارایی که دیروقت انجام میشه بدبینن. من هیچی از اون آدم نمیدونم ولی اگه اونا الان یه بچه داشتن شاید نصف شبا میشنید که از خونه ما صدای آهنگ میاد. چون من دارم تو زیرزمین گریه میکنم.

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:

میدونی بعضی صفت‌ها هست که انسان دلش میخواهد داشته باشد و برایشان تلاش میکند. آرزویش است که روزی بهش بگویند که انسانِ [آن صفت]‌‌‌ای است. حالا گاهی اگر آن را به انسان بگویند به اندازه لازم ارضا نمیشود. میدانی دلیلش چیست؟ چون آن صفت نسبی است. انسان دلش میخواهد کسی که دلش میخواهد او را به عنوان کسی که [آن صفت] است بشناسد. بله. روزی که [او] بهم بگوید [آن صفت] عیدِ من است.