مثل اشک در باران

مشکل از جایی شروع شد که دیوانه مدل‌های ویکتوریا سیکرت شدیم. مشکل از جایی شروع شد که چشممان با زیبایی سلبریتی‌ها، اندام مدل‌ها، خانه و ماشین و دکوراسیون‌های چشم گیر پر شد. شاید پر نشد، دچار گرسنگی‌‌‌ای سیری ناپذیر شد. چرا باید وقتی وقت داریم دنبال پیگیری آخرین اخبار مدل‌ها باشیم یا حسرت اندام و زیبایی و ثروت افرادی رو بخوریم که اون زیبایی و اندام و ثروت چیز‌هایی هستند که از حداقل معنی برخوردارند. خاصیت شگفت انگیزی که دارند این است که توانایی تفکر را ازت میگیرند، معیار‌های فیکس شده‌‌‌ای را در اختیارت قرار میدهند و تو میتوانی از یک نقطه‌‌‌ای از مسیر رسیدن که نه! نزدیک شدن به آن معیار‌ها تلاش کنی که نقطه‌‌‌ای که در آن قرار داری هم در خیلی از وقت‌ها منصفانه نیست،‌نمیتوانی تغییرش بدهی اما همواره سعی میکنی تلاش کنی تا به معیار‌ها نزدیک شوی. جالبی اش این است که هیچ وقت نمیرسی. و این دویدن میتواند برای همه عمرت طول بکشد. بدون این که فکر کنی چرا وارد این نبرد شده ای؟

ده روزی میشه که تعطیل شدیم. فکر میکردم خیلی پروداکتیو تو تعطیلات عمل کنم و نمیدونم تا الان چه بخشی اش رو پروداکتیو بودم؟ هویت میلان کوندرا رو تموم کردم، وضعیت آخر رو شروع کردم. idiocracy و تقریبا کل صبحانه در تیفانی رو دیدم. نمیدونم آیا واقعا لازمه که اینقدر نسبت به این که آیا من پروداکتیو بوده ام حساسیت نشون بدم؟ شاید این صرفا یک وسواس بیهوده است و احتمالا هست.

یک درد عصبی روی ورید تمپورال سمت چپم حس میکنم. تمام عضله‌های پاهام بخاطر ورزش سنگین دیروز گرفته و دلم برای پیپ تنگ شده. دیروز استوری گذاشتم و یک دقیقه ازش نگذشته بود که ریپلای زد. اما هیچ وقت وقتی من چیزی بهش جواب میدم چیزی نمیگه که طولانی حرف بزنیم. همیشه ایموجی خالی میفرسته. احساس میکنم اگه جوابش رو بدم دارم خودم رو میچسبونم و حقیقت هم همینه و نمیخوام این اتفاق بیوفته. عضله پشت ساق پام هم حتی درد میکنه!

خب بالاخره امروز صبح آخریت امتحان، پاتو عملی، رو دادیم و تموم شد.